Ένα σπίτι εξαφανίζεται, ένας γιος γίνεται άφαντος, ένα ζευγάρι αστών, αιφνίδια παύει να είναι αναγνωρίσιμο από τους γείτονές του. Ακρωτηριασμοί συμβαίνουν ανώδυνα και ανεπαίσθητα οι αισθήσεις ατονούν και λιγοστεύουν αριθμητικά. Αυτό που απομένει είναι η προσδοκία του τέλους, αλλά όχι με τον αδρανή τρόπο των μπεκετικών πλασμάτων που τίποτα δεν επιδιώκουν. 
Με την ειρωνική του γλώσσα, ο Μάτεσις αποδομεί σ' αυτό το τελευταίο του έργο όλα τα ανθρώπινα σχέδια, από το πιο χοϊκά μέχρι τα πιο πνευματικά. Η διαδρομή του ανθρώπου πάνω στη γη είναι μια αλυσίδα από αδέξιες προσπάθειες και οδυνηρότατες απώλειες, που καταλήγουν στο χάος. Ωστόσο, κανείς δεν αντικρίζει αυτό το χάος πριν από το τέρμα της διαδρομής του - και, ίσως, ούτε τότε. 

Χαρά Μπακονικόλα
(απόσπασμα από το πρόγραμμα της παράστασης)