Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του κινηματογραφικού έργου, με τον ομώνυμο τίτλο, του σπουδαίου Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Πρωταγωνιστούν η Ιωάννα Μακρή και ο Πέρης Μιχαηλίδης. Μαζί τους η Κατερίνα Παρισσινού και ο Λευτέρης Παπακώστας.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελήθηκε η Άση Δημητρουλοπούλου. Στα υποδηλωτικά φώτα η Άννα Σμπώκου και στις κατασκευές ο Θανάσης Θαλασσινός.

«Σκηνές από ένα γάμο», ένα γνήσιο κοινωνικό έργο, μία «αληθινή» ιστορία. Ο Νίκος Διαμαντής πετυχαίνει να χτίσει ρεαλιστικά την περιπέτεια δύο ανθρώπων, με κοινό παρονομαστή την αγάπη. Η σχέση ενός ζευγαριού, σε μια εποχή του τότε και του τώρα. Αποκτά ενδιαφέρον, σχεδόν μισό αιώνα μετά την πρώτη κινηματογραφική του παρουσία, αφού ο θεσμός του γάμου διανύει τη χειρότερη φάση του. Περνά ίσως, μια μη αναστρέψιμη κρίση.

Την ατμόσφαιρα της στυλιζαρισμένης μονοτονίας του συζυγικου βίου, με όλες τις αποχρώσεις, η σκηνοθετική οπτική τις αποδίδει αντικειμενικά, χωρίς υπεκφυγές ή διαστρεβλώσεις. Ο ομφάλιος λώρος της αγάπης, δεν κόβεται, απλώς η τελευταία ανοίγει και κλείνει κύκλους κατά τη διάρκεια της εξελικτικής μεταμόρφωσής της.

Ερμηνείες:

Η Ιωάννα Μακρή, ως Μαριάν, μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο, ζωγραφίζει το ρόλο της, με πιστότητα. Συνεπής σε όλες τις εκφάνσεις της ψυχοσύνθεσής της, κινητοποιεί τη δρώσα πράξη με ορμή και σκηνικό ορθολογισμό. Άμεση, αυθόρμητη, συγκροτημένη, οδεύει στην αυτεπίγνωση , μέσα από πόνο και απορρίψεις. Η αδήριτη ανάγκη να αγαπηθεί είναι μονόδρομος και πέρα από τα όποια ασφαλή όρια ενός γάμου. Αυτό είναι το απότοκο μιας αντιφατικής πορείας που ξεκινά με σύγχυση και απελπισία, αλλά καταλήγει σε ενσύνειδο αυτοπροσδιορισμό. Με βατήρα αυτή την «προίκα», το συναίσθημα της αγάπης, με διαφορετικούς πλέον όρους, επαναπροσδιορίζεται. Βαθειά πολύτροπη ερμηνεία που αγγίζει το θεατή και πνευματικά και συναισθηματικά, από τη υποκριτικά χυμώδη, Ιωάννα Μακρή.

Ο Γιόχαν του Πέρη Μιχαηλίδη, ασταθής, ειρωνικός, ευάλωτος και δηκτικός, υπηρετεί με αφοσίωση τη θεατρική συνθήκη μέσα από ένα χαοτικό ψυχισμό, που δημιούργησε η σύγκρουση με το «μέσα» του. Ανεκπλήρωτα όνειρα, δυσκολία στην προσαρμογή της ρουτίνας, ανεπάρκεια βελτίωσης του εαυτού, τον πνίγουν. Η «λύση» βρίσκεται στον έρωτα μιας νεότερης γυναίκας. Ένα σωσίβιο με ημερομηνία λήξης. Υποδύεται εκείνο τον άνδρα που ενώ τρέφει συναισθήματα για τη σύντροφο, δεν επικοινωνεί πια, καθώς η σχέση τους έχει χρεοκοπήσει.

Ένας δρόμος, δύσβατος και για τους δύο, καθώς η φθορά οξειδώνει κάθε μακροχρόνια σχέση που δεν μπορεί να ανανεωθεί ή δεν ξέρει πώς. Η αναπόδραστη απώλεια μέρους ή ολόκληρου του εαυτού, γίνεται τροχοπέδη, με οδυνηρές συνέπειες. Ψέματα, «παράνομες» σχέσεις, βία, περιπαικτικότητα, θυμοί, κυνισμός, παράνοια, διαζύγιο.

Τελικά το όφελος που προκύπτει από όλο αυτό το αδιέξοδο είναι ουσιαστικό, καθώς τα πρόσωπα εξελίσσονται, αλλά η βάση του δεσμού ανάμεσά τους, μένει ακλόνητη. Γίνεται πιο πλατιά, πιο φρέσκια, πιο στιβαρή. Μια αγάπη με δομή, καλά στερεωμένη, σύνολο τρυφερότητας, ερωτισμού, νοιαξίματος, αισθησιακής γοητείας και φροντίδας, αναμορφώνεται άρδην. Παραμένει ωστόσο τόσο απερίγραπτη / ακαταπόνητη και ανταγωνιστική, όσο και ανθρώπινη.

Το κοινό παρατηρεί την αυθόρμητη, ειλικρινή, γήινη έκφραση, ανάμεσα σε πρώην συζύγους που πλέον δεν πνίγονται από την ουτοπική ασφάλεια του γάμου, ενός θεσμού στερεοτυπικού και κατά πολύ αμφισβητήσιμου. Ως ελεύθερες υπάρξεις, πιστεύουν στο ένστικτο, εκτιμούν τα συναισθήματά τους και επιλέγουν τη ζωή τους, ορίζοντας τον εαυτό τους, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις.

Αξιοπρεπείς οι Κατερίνα Παρισσινού και Λευτέρης Παπακώστας, στους ρόλους της νεαρής Μαριάν και του νεαρού Γιόχαν.

Αξιολόγηση:

«Σκηνές από ένα γάμο», μια παράσταση τολμηρή, που δεν κρύβει την αλήθεια της, με πάθος, ένταση, και δραματικό ρυθμό. Σκηνοθετημένη με σεβασμό και έμπνευση από το Νίκο Διαμαντή, παράγει καλλιεπείς εικόνες και εντυπώσεις, με εύκαμπτη γραφή οξείας εσωτερικής φόρτισης Οι δυνατές / ευέλικτες σκηνικές υποκρίσεις, – Ιωάννα Μακρή και Πέρης Μιχαηλίδης-, αναδεικνύουν την ποιότητα του κειμένου, το έξυπνο χιούμορ και την αδιαφιλονίκητη αισθητική του εγχειρήματος.