Ο Λόρδος Βύρων στη Βιβλιοθήκη Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ από τη Γιώτα Συκκά
Θέατρο σε άλλη συνθήκη, με το ερευνητικό κείμενο να είναι πρόκληση για τον νεαρό σκηνοθέτη Αλέξανδρο Διαμαντή.
Ανάμεσα στους πολύτιμους τόμους των συλλογών της ελληνικής ιστορίας, τα χειρόγραφα βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου που χρονολογούνται από τον 10ο αιώνα, τα περιηγητικά κείμενα, τα μοναδικά αντίτυπα βιβλίων από τον 15ο μέχρι και τον 19ο αιώνα και τις εκδόσεις για την ισλαμική τέχνη, στήθηκε η παράσταση «Μπάιρον. Τελευταίος σταθμός, Μεσολόγγι» στο Μουσείο Μπενάκη, στην οδό Κουμπάρη 1.
Στο υπόγειο όπου βρίσκεται η φιλόξενη Βιβλιοθήκη του μουσείου, κάθε Σάββατο στις 12 το μεσημέρι όταν κλείνει η πόρτα, στη μισοφωτισμένη αίθουσα που είναι ταυτισμένη με την έρευνα, αρχίζει η παράσταση που έστησε τον χώρο ο Αλέξανδρος Διαμαντής, μια αφήγηση με τους ηθοποιούς Μάνια Παπαδημητρίου, Δανάη Παπουτσή και Ομηρο Πουλάκη, οι οποίοι αναπαριστούν επί μία ώρα μια ιστορία.
Πρόκειται για μια έξυπνη δράση που βασίζεται σε επιστημονική εργασία. Την έρευνα της Πανωραίας Μπενάτου (υπεύθυνης της Βιβλιοθήκης του Μουσείου), σχετικά με τη διοργάνωση της εκατονταετηρίδας από τον θάνατο του Μπάιρον το 1924 στην Ελλάδα στον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Θέατρο σε άλλη συνθήκη, με το ερευνητικό κείμενο να είναι πρόκληση για τον νεαρό σκηνοθέτη. Η παράσταση αυτή, υποστηρίζει ο Αλέξανδρος Διαμαντής, έχει από πολλές απόψεις τη δομή μιας έκθεσης. «Επιχειρώντας μια αναδρομή –όχι απαραιτήτως γραμμική– στους δύο ορισμένους χρόνους του παρελθόντος που εξετάζει (αρχές του 19ου αιώνα και αρχές του 20ού), θέτει μια αφετηρία κι ένα τέρμα: τον θάνατο του Βύρωνα μέσα στην Επανάσταση στο Μεσολόγγι το 1824 και τους εορτασμούς στη μνήμη του εκατό χρόνια μετά, στον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής».
Ο χώρος της χαμηλοτάβανης Βιβλιοθήκης, τα βιβλία, τα γραφεία του Αντώνη Μπενάκη ιδρυτή του μουσείου στη μέση, η δωρεά –36 εκδόσεις του Μπάιρον– που έκανε ο Αλέξανδρος Πάλλης και πολλά αντικείμενα που βρίσκονται στον χώρο, γίνονται μέρος της παράστασης.
Στον θεατή – επισκέπτη δίνονται κι άλλες αφορμές στο μουσείο όταν ολοκληρωθεί η δράση. Να επισκεφθεί π.χ. τις συλλογές. Το περασμένο Σάββατο η διαδρομή που ακολουθούσαν οι περισσότεροι επισκέπτες και κάποιοι θεατές μετά το τρίτο χειροκρότημα, ήταν προς την έκθεση «Γιάννης Μόραλης – Χώρος Ιδιωτικός». Και εκεί, ανάμεσα στα έργα της παιδικής ηλικίας και των νεανικών χρόνων του ζωγράφου, τις οικογενειακές φωτογραφίες, υπάρχει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του πατέρα του Κωνσταντίνου Μόραλη, το 1924, σε μια ομιλία του για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Μπάιρον.
Στους υπόλοιπους χώρους της έκθεσης η ενότητα με το εργαστήριο του καλλιτέχνη, τον εξοπλισμό και τα σύνεργά του ήταν η χαρά των παιδιών και κάποιων μαμάδων που προσπαθούσαν να τους εξηγήσουν τι σημαίνει εξώφυλλο δίσκου δείχνοντας τα σχέδια του Μόραλη για τον Μάνο Χατζιδάκι. Μόνο που απευθύνονταν σε λάθος γενιά. «Τι είναι δίσκος;» ρώτησε ένα τετράχρονο αγόρι.
Είναι μικρές στιγμές από ένα ζωντανό μουσείο, μεσημέρι Σαββάτου. Μια πρόταση για έξοδο. Πολύ περισσότερο που η παράσταση ολοκληρώνει τον κύκλο της στη Βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη στις 24 Δεκεμβρίου.
Φωτό: Ο Ομηρος Πουλάκης και η Μάνια Παπαδημητρίου στην παράσταση «Μπάιρον. Τελευταίος σταθμός, Μεσολόγγι» του Μουσείου Μπενάκη. [ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΑΜΠΑΚΗΣ]
ακολουθήστε στο Link
https://www.kathimerini.gr/culture/562184569/o-lordos-vyron-sti-vivliothiki/
